instalacja; płyta wiórowa, sklejka, farba emulsyjna; 120 x ok. 30 (średnica) cm; 91 x 35 x 28,1 cm
nr inw. DTZSP/775/1-2, dar 2016

Pod koniec lat 60. powstała koncepcja „kształtu ciągłości”, którą Jurkiewicz rozwijał w różnych pracach. Jej przestrzenną realizacją był environment, zbudowany z tekturowych odkształconych brył, o powierzchniach pochylonych i pofalowanych (artysta nazwał to „geometrią zepsutą”, jednocześnie wskazując na kształt jako pochodną arkuszy 100x70, z których obiekty zostały wykonane). Wydobywało się z nich pulsujące niebieskie i czerwone światło, tworzące ujednoliconą przestrzeń i zacierające granice pomiędzy poszczególnymi kształtami. Pęknięte sześciany, walce, wygięte prostopadłościany o idealnie białych powierzchniach organizują wybraną przestrzeń. Nieregularne, ruchome i różnokolorowe światła ożywiają przestrzeń układu, tworzą nowe konfiguracje, wydobywają lub zatapiają w mroku poszczególne części. W tym okresie artysta ograniczył w swoich pracach używanie kolorów do niebieskiego i czerwonego (czerwień jako biegun ciepła i błękit jako chłód).

Aranżując każdorazowo grupę brył, artysta zastąpił statyczny obraz–przedmiot układem form istniejących tylko w określonych warunkach. Dzieło jest równocześnie działaniem, następnie ulega zanikowi. Pozostaje jedynie ślad w postaci makiet scenograficznych. Repertuar zmian kompozycyjnych jest ograniczony środkami technicznymi.

Pracę można pojmować jako swego rodzaju dialog artysty z minimal artem, jednakże poprzez zastosowanie koloru wykraczała ona poza formułę minimalizmu. Jednocześnie stanowi ona zapowiedź dalszej realizacji prac z cyklu „Kontinuum”, obrazów ostatecznych oraz koncepcji „Schodów nieosiągalnych”.

Alicja Dobrzaniecka