Karolina Freino (ur. 1978) polska artystka tworząca instalacje i działania w przestrzeni miejskiej. W latach 1998-2003 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu oraz w Edynburgu (Edinburgh College of Art - School of Sculpture). W roku 2003 otrzymała dyplom za pracę Sztuka jako gra (pracownia prof. Leona Podsiadłego). W roku 2006 ukończyła międzynarodowe studia Sztuka Publiczna i Nowe Strategie Artystyczne (Master of Fine Arts) na Bauhaus Universität Weimar (Niemcy, dyplom zatytułowany void and beyond, promotor prof. Liz Bachhuber). Od  roku 2014 ma otwarty przewód doktorski na Wydziale Sztuki Mediów ASP w Warszawie (promotor: prof. Grzegorz Kowalski).

Jej prace były pokazywane w najważniejszych instytucjach wystawienniczych w Polsce (jako ekspozycje indywidualne lub zbiorowe), np. w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki, Galerii Entropia (Wrocław),  CSW Znaki Czasu (Toruń), Centrum Rzeźby Polskiej Orońsko. Freino brała też udział w wystawach za granicą, np. w Niemczech i Holandii. Ważnym elementem jej twórczości jest realizacja projektów, także międzynarodowych, w przestrzeni publicznej, m.in. Wrocławia, Szczecina i miast niemieckich.

Wybrane nagrody i stypendia: nominacja do nagrody kulturalnej Gazety Wyborczej wARTo (2013), stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2012), granty Instytutu Adama Mickiewicza Kultura polska na świecie (2009 i 2010), stypendium Alfred Töpfer Stiftung F.V.S (2005-2006), Stypendium Artystyczne Miasta Szczecin (2004 i 2005)

Twórczość Karoliny Freino określala problematyka skoncentrowana wokół trzech niniejszych zagadnień: sposoby komunikacji, przestrzeń publiczna i pobudzanie widza do reakcji. Niektóre z jej prac można określić mianem sztuki site-specific. W przypadku pierwszej z wyżej wskazanych kwestii, artystka podejmuje namysł nad tym, jak kody kulturowe, metody mówienia i interpretacji dyskursu wywierają wpływ na dane społeczności. Problem ten poruszyła np. w pracy Chansons de geste starając się pokazać dzwiękowo-wizualny portret władzy w XX w. oraz zasady jego kształtowania czy w Pani Zo Zo Zo, która ukazywała zależności pomiędzy światem językowym dorosłych i dzieci.

Druga kwestia, dotycząca przestrzeni publicznej, to przede wszystkim działania, których zadaniem jest przypomnienie o tym, co zostało wymazane lub niepotrzebne. Przykładem są Murki i piaskownice, gdzie artystka zwróciła uwagę, że zniszczone fragmentów nagrobków żydowskich zostały po 1945 roku użyte w Szczecinie jako budulec tytułowych murków czy obramowań piaskownic. Inną pracą było SOS ukazująca problem niechcianego dziedzictwa architektonicznego, którego nie sposób się jednak pozbyć. Kwestia ta łączy się z kolejną, czyli zadaniami odbiorcy dzieła sztuki. Freino interweniuje w przestrzeń publiczną, ale także związaną ze środkami komunikowania, w sposób delikatny, który wymaga od widza działania, czasami bardzo intensywnego. Niektóre z jej prac są właściwie niedostrzegalne, jak np. Ponad tęczą, gdzie korbka umieszczona w murze budynku i uruchamiająca instalację odtwarzającą dźwięk miała niecałe dwa centymetry czy Śpera. Założenia te powodują, że prace Freino, wynikające z intelektualnego namysłu nad współczesną przestrzenią publiczną i komunikacyjną, są dyskretnymi i wręcz minimalistycznymi sygnałami wysłanymi do odbiorcy, którego zadaniem jest ich odkrycie  i interpretacja.      

W zbiorach Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych znajdują się prace Karoliny Freino pt. Fotoplastykon/panoptykon (2009) oraz Chansons de geste (2012).

Jakub Zarzycki