Grupa prac na którą składa się:
1) Mamatataija, czyli zapis pracy wideo Mamatataija będącej animowaną sekwencją  fotografii rodzinnych o czasie trwania 4 min. 43 sek.;
2) Autoportret z Maksem, czyli instalacja, na którą składa się:
a) kostka stalowa (ażur, profil kwadratowy zamknięty 30 x 30 mm) 60 x 60 x 60 cm;
b) statyw stalowy (profil kwadratowy zamknięty 3 x 3 cm) 60 x 60 cm, wysokość 130 cm;
c) pręt stalowy podtrzymujący głowę;
d) zapis wideo (Autoportret z Maksem / opcjonalnie);
e) zapis pracy wideo Mamatataija będącej animowaną sekwencją  fotografii rodzinnych o czasie trwania 4 min. 43 sek.;
f) maska wielkości głowy ludzkiej, wykonana z gipsu, papieru pakowego i kleju kostnego osadzona na podporze stalowej; 
g) gablota szklana o wymiarach 60 x 60cm i wysokości 135 cm.
nr inw. DTZSP/185/a-e, zakup 2012

Mamatataija oraz Autoportret z Maksem to dwie prace Tomasza Domańskiego. Ta pierwsza, choć jest autonomiczna, może być równocześnie elementem drugiej. Mamatataija to wideo, która przedstawia legitymacyjne zdjęcia artysty oraz jego rodziców z różnych okresów ich życia. Układają się one w animowaną sekwencję. Przez cały czas trwania filmu fotografie przenikają się, przechodzą jedna w drugą. Na początku różnice anatomicznie pomiędzy bohaterami są widoczne, ale w dalszej części pracy obrazy nakładają się na siebie tracąc swoje cechy dystynktywne. Na samym końcu widać czarną plamę, która następnie przechodzi w zdjęcie czaszki wykonane za pomocą RTG. Pracy towarzyszy muzyka opisana przez artystę jako Swayambnunath (Katmandu, 1995).

Autoportret z Maksem to instalacja składająca się z projekcji filmu (animowane zdjęcie syna artysty, tytułowego Maksa), której strumień przechodzi przez umieszczoną w szklanej gablocie maskę wielkości głowy ludzkiej, a następnie jest wyświetlana na ścianie. Zgodnie z założeniami artysty, obok może być pokazywana praca Mamatataija.

Kama Wróble cytuje artystę opisującego prace: Na uwagę zasługuje także Autoportret z Maxem (2010) – instalacja, która swój ostateczny kształt przybrała dopiero w czasie montażu w galerii, o której Tomasz Domański mówi: „czasami tak bywa, może nawet często, że podczas zupełnie rutynowych czynności, montażu albo po oswojeniu się z wnętrzem galerii, odkrywamy jakąś nową, nieprzeczuwalną propozycję. W tym wypadku odkryciem był rzucony na ścianie obraz kobaltowego światła z projektora, przefiltrowanego przez ściany szklanej gabloty. Pojawił się kapitalny efekt, w znacznej mierze przyczyniając się do uatrakcyjnienia całej instalacji. Opisany przypadek zaświadcza o nieprzewidywalnym i otwartym charakterze pracy, o byciu czujnym”.

Adam Sobota o pracach: Z drugiej strony ewidentnym motywem takich filmowych realizacji, jak Mamatataija czy Autoportret jest poszukiwanie tożsamości w kontekście genealogii.

Jakub Zarzycki